Hardlopen, geef het een kans

Hardlopen bleek voor mij, ondanks een valse start, de juiste manier om goed in mijn vel te komen, letterlijk en figuurlijk. Het heeft mij door een zwarte periode in mijn leven getrokken. Wil je weten hoe? Lees dan hieronder mijn verhaal over mijn kennismaking met hardlopen.

‘Hardlopen? Dat is helemaal niets voor jou, blijf jij maar lekker je rondjes fietsen.’ Met die woorden in mijn hoofd trok ik op een zonnige dag in april 2020 mijn sportschoenen aan. Het was warm, de dag kwam aan zijn einde en mijn motivatie was ver te zoeken. Bepaald geen succeselementen voor een geslaagde eerste poging…

Samen met mijn vrouw, die al een bedreven loopster was, ging ik de deur uit. ‘We gaan niet ver hoor’, zei ze. Na anderhalve kilometer ellende was ik er wel klaar mee, maar ik moest doorgaan en dus ook nog even mezelf groothouden. Na tweeënhalve kilometer ging mijn vrouw een extra lusje lopen, dat gaf mij de mogelijkheid om even te herstellen en met mezelf te overleggen waarom ik dit ook alweer deed. Nog brakend zag ik mijn vrouw alweer aan de andere kant van het veld verschijnen, veel sneller dan ik had verwacht, te snel. Nauwelijks bekomen van de eerste kilometers moest ik weer aanhaken; tempo laag en niet mauwen, het is nog maar een kleine tweeënhalve kilometer naar huis. Eenmaal thuis heb ik mijn sportieve wederhelft gemeld dat deze exercitie eenmalig was. Hardlopen is niets voor mij.

En toen was het ineens mei, tijd voor een tweede poging, want er zit toch een bepaalde bewijskracht in mij. Schoenen aan, goede zin mee en gaan. Zelfde rondje en prompt zonder te stoppen gelopen tot het punt waar mijn vrouw wederom haar lus ging doen. Beter en sneller hersteld dan de vorige keer begonnen wij aan de weg terug. Moe maar voldaan gingen thuis de schoenen uit en kort daarna begon de spierpijn, die nog dagenlang aanhield.

Misschien goed om te melden dat ik bij beide pogingen nog ver boven de 100kg woog.

Ik nam mijzelf voor om nooit meer hard te gaan lopen. Door het fietsen, dat ik al meerdere keren per week deed, nam mijn conditie toe een nam mijn gewicht steeds verder af. ‘Waarom ga je niet alleen nog een keer lopen? Gewoon in je eigen tempo’, zei iemand tegen mij. En zo gaf ik het hardlopen nog een derde kans en dit keer was het wel een positieve ervaring. Eigen tempo, muziekje erbij en met een kleine vijf kilometer in de benen, kwam ik voldaan de tuin ingelopen. Naast het voldane gevoel merkte ik nog iets anders, een leeg hoofd en nagenoeg geen gepieker en angsten.

Hierna ben ik steeds vaker gaan lopen, korte rondjes, veilig en dichtbij mijn huis, want ik durfde niet verder door mijn angstaanvallen. Na elk loopje merkte ik dat ik mij steeds beter voelde, mentaal en fysiek. Hardlopen maakte mijn hoofd leeg, weg met de ruis en het wollige gevoel. De angsten namen steeds meer af, de rondjes werden groter en ik ging steeds verder van huis. ‘Dit jaar loop ik 12,5 kilometer’, zei ik na een paar weken tegen mijn vrouw. Zij keek mij bedenkelijk aan, trok een scheef gezicht en zei dat dat nog wel even zou gaan duren. Trots als een pauw kwam die magische 10km sneller dan verwacht, de 15km volgde hierop ook vlot en nog voor het eind van 2020 liep ik zelfs al een halve marathon afstand.

Mentaal ging mijn herstel voorspoedig en ik raakte in een klein jaar ruim 50 kilo kwijt. Het hardlopen heeft dat jaar voor een groot deel mijn leven veranderd en ik kan het daarom iedereen aanraden om het meer dan één poging te geven!

Inmiddels ben ik een paar jaar verder, ben ik omgeschoold van accountmanager naar personal trainer, heb ik mijn angsten onder controle, ben ik mentaal gezond en fysiek fitter dan ooit.

Hardlopen, ik houd van je!